Onze Readers Rig van de week komt van Todd Nisbet, die de gelukkige winnaar was van een Raleigh Willard als onderdeel van de 2022 Swift Solstice Campout-weggeefactie. Lees hier meer over Todd en zijn fiets.
Ik ben Todd Nisbet en ik wil iedereen bedanken die de website gebruikt, evenals de hele bikepacking-gemeenschap. Ik woon sinds 1995 in New York City, eerst in Queens en daarna in Harlem’s 06-uptown. Toen ik begin 2016 voor het eerst begon met fietsen met twee vrienden, hadden we een aantal vrij primitieve opstellingen, erg DIY. Net als het gedeelte Bikepacking 101. Gear nog steeds op onze rug. We hebben fietstassen, bagagedragers en dry bags.
Ik vond een paar campings in Brooklyn en East Hampton, Long Island, en we zouden rijden of een combinatie van trein en fiets nemen, afhankelijk van de afstand. Cedar Point County Park is meer dan 160 kilometer bij mij vandaan. In het fietshostel in Cedar Point County Park kun je echter gratis verblijven als je je fiets meeneemt. Camp Gateway, Brooklyn is mijn favoriete camping. Het is slechts 27 mijl van mijn huis in het bos.
Ik ben geadopteerd bij de geboorte. De familie Nisbet – mijn familie – komt oorspronkelijk uit Rockland County, NY, maar traceert hun afkomst en naam terug naar Schotland. Jaren geleden nam mijn vader me mee naar de verbrandingsinstallatie in de buurt van White Plains, waar zijn vader, Bill, opgroeide met zijn broers en zussen in één kamer met één bed waar ze van top tot teen sliepen. Hij legde uit dat de familie van mijn grootvader in de fabriek werkte en dat alles wat ze bezaten afkomstig was van het doorzoeken van het afval voordat het werd verbrand. Van kleding tot speelgoed tot meubels. Al mijn grootouders zijn op dit moment overleden, maar ik had het geluk dat ik opgroeide met het kennen en liefhebben van hen. Ik herinner me mijn grootmoeder, Selma, die in de jaren ’20 in de Bronx werd geboren en getogen, en mijn andere grootmoeder, Elsa, die oorspronkelijk uit Zuid-Afrika kwam.
Hoewel ik in Queens ben geboren, kan ik niet beweren dat ik een geboren New Yorker ben. Ik ben opgegroeid in New Jersey. Adoptie heeft een grote impact op wie ik ben. Het is mijn waarheid. Ik heb mijn achtergrond nooit gekend toen ik opgroeide als kind, en in onze familie betekende ras en nationaliteit niet veel voor ons. Het was moeilijk om in een wereld te passen die zo gericht was op ras, religie of wat je afkomst was. Soms had ik het gevoel dat ik mijn hele verhaal niet kende. Meestal, wanneer mensen iemand niet kunnen categoriseren, zijn ze vaak nerveus en bang voor hen. Ik was ook nerveus en bang voor de pogingen van anderen om mijn situatie te categoriseren.
Cultureel gezien is mijn huis op 147th Street mijn favoriete plek. We hebben hier al het eten dat je maar kunt bedenken in een straal van twee blokken. Er is een basisschool aan de overkant van de straat, een uitvaartcentrum aan de andere kant van de straat, tal van coffeeshops, bars en restaurants, nieuw en oud. Mijn buurt biedt een uitgebalanceerde mix van nieuw leven, honderden kinderen, mooie gezinnen en de andere kant van het spectrum, waaronder de uitdagingen van armoede, geweld, drugsmisbruik en geweld. Zoals alle grote steden, is het overvol, steeds duurder en soms erg stressvol, maar het geeft me een doel en nooit eindigende inspiratie om vooruit te komen. Je kunt geen positieven vinden zonder negatieven, en vice versa. Alles is in balans.
Professioneel werk ik in de mode-industrie, die voortdurend worstelt en evolueert om gelijke tred te houden met snellere trends, voortschrijdende technologie en kooppatronen van klanten. De idealen van wat mensen nodig hebben en willen zijn het afgelopen decennium enorm veranderd, vooral met meer wereldwijde bekendheid en zichtbaarheid via social media kanalen. Deze uitdagingen drijven mensen weg van het beroep en retailers gaan dagelijks failliet. Terugkijkend was het het pure aspect van zelfexpressie dat me van jongs af aan in de mode trok. Ik maakte kennis met veel kledingmerken via de skateboardcultuur, die toen niet zo sociaal geaccepteerd was als nu. De merken en mode die bij de sport hoorden waren uniek en ongebruikelijk in vergelijking met de reguliere merken die de meeste mensen in de vroege jaren 90 droegen.
Bikepacken is een populaire sport. Het is zeer niche- en ook functiegericht, gehecht aan de grotere werelden van fietsen en buitencultuur. Je hebt zoveel opties voor persoonlijke stijl als het om een fiets gaat. Toen we componenten en tassen toevoegen, hadden we het over een behoorlijk compleet ensemble met eindeloze mogelijkheden. Dat is mode en zelfexpressie op zijn best.
Vandaag ben ik in mijn appartement een tent, slaapzak en eten aan het inpakken voor mijn fiets, in de hoop een nog spannender avontuur te vinden. Het is mijn persoonlijke zelfhulp geworden waarin ik mijn worstelingen op een fysieke manier manifesteer en met eigen ogen zie hoe sterk ik ben geworden als persoon. Mijn solo rijden leidt me vaak naar donkere wegen. Dit is dezelfde angst en hetzelfde ongemak die ik mijn hele leven heb gevoeld. Maar deze reizen worden alleen door mij gereden. Mijn fiets is volledig zelfaangedreven en wordt door niemand bestuurd. Ik ben niet gedwongen om te gaan, noch gedwongen om terug te keren. Wat er onderweg vaak gebeurt, is helemaal niet wat ik van plan was. De heuvels steiler dan voorspeld, mijn lichaam vermoeider, maar de bezienswaardigheden en gevoelens die door de ervaring worden opgeroepen, zijn waarom ik dit doe. Ik zeg tegen mezelf dat ik iets ga bereiken en DOE. Dit is alles wat belangrijk is voor mijn hart.
Bikepacking heeft me meer over mezelf geleerd dan alles wat ik ooit heb gedaan, omdat het me dwong mezelf te vertrouwen en uiteindelijk in mezelf te geloven. Mensen over de hele wereld delen mijn passie voor bikepacking. Ik doe misschien geen overzeese reizen of rijd niet over de Great Divide (nog niet, tenminste), maar ik geloof in de mensen die ik wereldwijd zie met bikepacking en heb ermee te maken. Het doet denken aan het vroege skateboarden toen mensen niet gesponsord hoefden te worden door grote bedrijven of zich aan strikte regels en voorschriften moesten houden. Ze houden gewoon van onze sport en willen anderen zien gedijen door zijn uniekheid.
Het is fascinerend om het verhaal achter deze fiets te leren kennen! Ik won het in een wedstrijd georganiseerd door Raleigh Bicycles en Swift Industries in juni 2022 tijdens de Swift Campout. Ik had bij een outdoorwinkel in Brooklyn in een vriend van me gewerkt en deed zoals gewoonlijk daarnaast ook nog de detailhandel en de modegroothandel. Ik word nog steeds gesteund door mijn interesses voor bikepacking door de eigenaar, en hij stond me toe om in de zomer van 18 een fietskamp in zijn winkel te organiseren.
- Frame/Vork Raleigh Willard 2
- Wheels Hunt 4-seizoenen grindschijf
- Banden Panaracer Gravel King SK 700 x 43mm, tubeless
- Stuur Gespecialiseerde hover-legering
- Crankstel FSA Omega Adventure
- Pedalen Kona WahWah2 Composiet
- Cassette SRAM PG980 9-speed
- Derailleur Shimano Sora
- Remmen Shimano BR-R517
- Versteller(s) Shimano Sora
- Saddle Brooks – B17 Candy Appelgroen
- Zadelpen Zipp Service Course SL
- Voortassen Specialized Burra Burra Harness, Oveja Negra Lunchbox, Bravo Kilo block bag
- Vorkzakken 2x Blackburn Outpost Casings met Sealline Blocker Dry Saacks
- Frametassen Oveja Negra 1/2 Pack Frametas
- Achtertassen Specialized Burra Burra Seatpack 20
- Accessoirezakjes Oveja Negra Snack Pack
- Overige accessoires Wolf Tooth Pump Bag + B-RAD 4 Mount, Specialized Burra Burra Cage, Lezyne Power Cage
- Good luck charms Lego Corn Man, en Maya kalender ketting
Ik heb vier campings geboekt bij Camp Gateway Brooklyn voor zaterdag 23 juni vanaf mijn iPhone terwijl ik in de winkel was. Later zag ik dat BIKEPAKING.com op 23 juni een bericht had geplaatst over Swift Campout, gehost bij Swift Industries. Deze wereldwijde fietscamping was iets waarvan ik niet wist dat het bestond. Swift en Raleigh sponsorden een online wedstrijd. Ik volgde beide accounts en liet een reactie achter op de vraag. Als je voor Swift Campout dit jaar overal zou kunnen fietsen en kamperen, waar zou dat dan zijn? Mijn opmerking was dat ik van Harlem NYC naar het hoofdkwartier van Swift Industries in Seattle, Cross County, VS zou fietsen. Ik sloot toen elke kans om te winnen uit, beseffend dat ik dat waarschijnlijk typte alsof ik acht jaar oud was.
Mijn achterband barstte halverwege de Manhattan Bridge terwijl ik op mijn oude fiets van mijn werk naar huis fietste. Binnen vijf seconden was hij weer plat. Ik raakte ook elke hobbel onderweg met mijn achterwiel. Ik nam die avond de metro van Grand Street naar huis en liet mijn lekke fiets in mijn woonkamer achter. De volgende ochtend werd ik wakker om een DM te ontvangen in Raleigh waarin werd bevestigd dat ik de wedstrijd-weggeefactie had gewonnen. Ze vroegen me ook om mijn adres te e-mailen, zodat ze de nieuwe fiets konden opsturen. Ik heb mijn langste rit ooit gemaakt, bijna 90 mijl naar het noorden, later die september.
Hoewel ik niet weet of beginners hetzelfde geluk zullen ervaren als ik met een wedstrijdinzending, kan ik garanderen dat ze dat zullen doen. Je persoonlijke fietsavonturen kunnen je leven veranderen. Je zult je grenzen kunnen verleggen en zien wat er mogelijk is met twee wielen.
